Czego nie wiedziałam o byciu rodzicem

Rodzicielstwo to ciężki kawałek chleba. Drugi powszechnie znany fakt to to, że zmienia się punkt widzenia. A trzeci, do którego sama doszłam, to zrozumienie swoich rodziców.

Mam wielki szacunek do swoich rodziców za to jak mnie wychowali. Jestem samodzielna, mieszkam osobno, sama się utrzymuję, mam wykształcenie. Słowem – nie obciążam sobą rodziców, a nawet jestem w stanie im pomóc. Uważam, że to jest najlepsza pochwała dla rodziców. Ile pracy w to włożyli, sami wiedzą najlepiej.

W dzieciństwie i młodości nie raz pewnie słyszeliście słowa: „ucz się!”, „uczysz się dla siebie!”, „nie ruszaj tego!”, „nie wolno!”, „nie możesz gdzieś tam pojechać lub wyjść!”. Wkurzało to wtedy niemiłosiernie. Myślałam też, że zabraniając mi różnych rzeczy, rodzice się na mnie maszczą lub chcą mi dogryźć. Ale jak zostałam rodzicem, to doznałam olśnienia: to było dla mojego dobra!

Gdy zostałam mamą, największym zaskoczeniem było dla mnie to, że zabranianie czegoś dziecku bardziej boli rodzica. Konsekwencja i „bronienie” swojej decyzji przed dzieckiem wcale nie przychodzi łatwo. W pewnej chwili już zaczyna się wątpić, czy to naprawdę konieczne? A może jednak pozwolić? Pilnowanie i wytrwanie w postawionych dziecku granicach wiele kosztuje.  Wiesz jednak, że to dla jego dobra. Nie zawsze się udaje! Dlatego rozumiem rodziców, którzy czasami odpuszczają. Bo po raz tysięczny mówić dziecku: „Nie ruszaj tego!”, „Nie wolno!” albo przetrwanie wybuchu gniewu nastolatka nie jest łatwe i przyjemne.

Druga sprawa, która mnie zaskoczyła to to, jak bardzo bolą niepowodzenia dzieci. Dla każdej mamy lub taty strasznie brzmią słowa dziecka, że jakiś kolega/koleżanka, które ono lubi nie chce się z nim bawić. Ostatnio jedno z moich dzieci miało takie przeżycia i powiem szczerze, że nie mogłam spać po nocach z tego powodu. Może za bardzo się przejmuję i powinnam wyluzować. Jak jest to incydent, to ok, ale jak się ciągnie już jakiś czas, to jest to okropne przeżycie dla rodzica. I jeszcze trzeba być wsparciem dla dziecka i je pocieszać, chociaż serce pęka na pół i najlepiej, to by się wzięło te dzieciaki, co się nie chcą bawić z moim i przyłożyło im.

Przy okazji zaczęłam się zastanawiać nad swoimi rodzicami. Jak wiele przede mną ukrywali ze swoich uczuć, żeby być dla mnie oparciem. Co przeżywali, ile razy przeze mnie lub za mnie płakali lub się wkurzali, ale tak, żebym tego nie widziała?

I ostatnia sprawa: zdolność dzieci do natychmiastowej zmiany nastroju. Chciałabym tak umieć! A dzieci najpierw wpienią tak, że dom by się rozniosło, a za chwilę już się śmieją. Ja się w środku gotuję, a one z najniewinniejszą miną zadają pytanie: „A czemu jesteś zła?” Bo u nich jest już ok. Wszytko oddam za takie dziecięce switch on, switch off nastroju.

Podsumowując: docenić poświęcenie rodziców i ich pracę włożoną w wychowanie w pełni może chyba tylko inna mama lub tata. Przychodzi to wraz z nabywaniem doświadczenia w wychowywaniu dzieci. Ja swoim rodzicom to wszystko powiedziałam i bardzo się z tego ucieszyli. Może nadchodzący Dzień Matki i Ojca to dobra okazja, żeby po latach przyznać im rację i podziękować za wszystkie „Nie rób tego!”, „Zostaw to!”, „Nie wolno ci!”, „To dla Twojego dobra!”

N.